umarł blog - niech żyje blog!

pogłoski o mojej śmierci (jak mówi klasyk)
były mocno przesadzone - (na szczęście - albo niestety :-)

po dłuższej przerwie zapraszam na nową stronę i nowy blog
http://tomaszplebanski.pl/




ale ze starym i wciąż zachwycającym autorem :-)

urlop

ach bierzcie sobie ten dom
pająki w swoje władanie

latajcie sobie bez przeszkód
to tu to tam wszystkie mole

kwiaty (nie rozpieszczane)
ach schnijcie schnijcie z tęsknoty

odpocznij i rośnij dywanie
urośnij hodowlo kurzu

odpocznij odpocznij mój domu
odpocznij

odpocznij
ode mnie

o

o
mam

mam dla ciebie
coś smutnego

to wygląda
może trochę jak zero

ale to jest o
nie wiem

czy duże
czy małe

o
O

no dobrze
to jest

smutne i duże
i małe

bo to jest
o

O

dotykam

uwielbiam
dotykać świat

znajdować
jego ukryte

pod pod czym się tam skryły
sensy

uwielbiam
czuć pod palcami

jego fakturę
vat

miłość

miłość
to odruch

bezwarunkowy
pod warunkiem

że to była
miłość

pewnego dnia

pewnego dnia obudziłem się
z takim uczuciem

jakby ktoś we mnie w środku
zgasił światło

po przebudzeniu próbowałem
je zapalić

ale nie mogłem dosięgnąć przełącznika
bo był w środku

czasami

czasami
wydaje mi się
że jesteśmy
jesteśmy jedynie

jesteśmy
no właśnie
czymś tak bardzo ważnym

no właśnie
jesteśmy

no

elegia (chyba)

mógłbyś być
wszechmocny

ponad
tym wszystkim

ponad małością
i wielkością

(ponad miłością
i wiernością)

ale nie musisz
się tak wysilać

wystarczy że będziesz
ziarnkiem piasku

gdzie
gdzie?

a gdziekolwiek
do kurwy nędzy

wchodzimy

wchodzimy do nieśmiertelności
jak w dziuplę

wchodzimy
jak w naszą własną dziuplę

w końcu

wykuliśmy ją sobie
naszymi dobrymi uczynkami

wchodzimy w tę naszą dziuplę

pewnie i
wsłuchalibyśmy się
jak korona łagodnie szumi

gdyby nam wystarczyło
cierpliwości

na marginesie niebytu

to my jesteśmy
na marginesie niebytu

nawet uwzględniając tylko tych
co umarli przed nami
i umrą jeszcze po nas

że nie wspomnę nawet o całej reszcie materii
nigdy nieożywionej

aż śmiesznie poważnie
o tym pisać

jak te ziarenka soli
w rosnącym jak na drożdżach
cieście wszechświata

szczęście

co to za szczęście

ot tak po prostu umrzeć

żadnych raków
zawałów
i gruźlic

rurek
strzykawek
i dobrych słów

ot tak po prostu

the runaway bunny

mam

mam

pewne wątpliwości

czy narodziny
to zmartwychwstanie?
czy stworzenie?
czy początek umierania?

czy może
ot tak po prostu
przyroda nie miała co zrobić z nadmiarem
dna

przegryzając mazurek (z dąbrowskiego)

Stoję i palę przed czarną witryną nocy
(trzydzieści dwa)
i wiem o sobie już tylko tyle
(dwadzieścia trzy)
ile...
(dwadzieścia osiem)

na początku było słowo i dylemat
czy liczyć przerwy
w pisaniu

ktoś próbował rozbierać ten wiersz
mam nadzieję
że to mu się nie udało

bo to był wiersz

o tobie

jedliśmy czereśnie

siedzieliśmy wtedy na łące

i jedliśmy czereśnie

wiosna

i te klimaty

wiecie

ona myślała

że bezmyślnie

wypluwam przed siebie pestki

a ja

kawałeczek po kawałeczku

wypluwałem z siebie duszę

na

na łóżku szpitalnym

prawie zupełnie białym

prawie

bo przecież odprysła farba

to tu to ówdzie

ale wciąż w opiece

na biało ubranych pielęgniarek

i stukających drewniakami lekarzy

i Boga

i to się chwali

kochajcie poezję

kochajcie poezję
wróbelki
pożytek jest z niej
niewielki
tu łania z dżdżownicą
tam glista
idea w poezji jest
mglista
lecz kończąc tu będę
szczery

kochajcie do jasnej cholery!

a ona ciągle tam jest

tyle razy
wygrzebywałam zmarłym
ziemię z ust

a ona ciągle tam jest

Latem 2004 roku Karin Berger przeprowadziła wywiad z malarką Ceiją Stojką, z którą łączyła ją 20-letnia przyjaźń. Austriaczka romskiego pochodzenia, więźniarka Auschwitz i Ravensbrück, opowiedziała o swoim pobycie w Bergen-Belsen. Przedstawiła wstrząsający obraz obozu, w którym więźniowie przebywali w strasznych warunkach: spali pod gołym niebem między ciałami zmarłych, a za pożywienie służyły im gleba albo ubranie. W nazistowskim obozie zagłady Ceija była więziona wraz z 39-letnią matką i wieloma innymi rodakami. (podaję za tvp.pl)

To tylko jedno zdanie z tego filmu. Nie trzeba być poetą, by mówić poezją...

Zwłaszcza

koniec przerwy

czas wyjść z zimy :-)

ten ruch ramieniem

w okolicach 20-tej sekundy
artysta prawie niezauważalnie porusza ramieniem

dawno nie czułem się tak poruszony